Czerwona Szopa
Jezioro Dołgie Małe
Jezioro Dołgie Małe położone jest około 1 km na południowy-zachód od Jeziora Dołgie Wielkie. Jest najmniejszym z jezior Słowińskiego Parku Narodowego. Zbiornik o stawowym charakterze (bezodpływowy) stanowi jeden z obszarów ochrony ścisłej (zachowawczej) w SPN.
W jeziorze żyją: płocie, okonie, szczupaki, liny, jazgarze, leszcze i słonecznice. Od kilkunastu lat wokół zbiornika obserwuje się żerowiska i żeremia bobrów. Flora jeziora Dołgie Małe nie jest bogata, wyróżnia obecność grzybieni północnych i grążeli żółtych. Jezioro, szczególnie od południa, zarasta płem torfowcowym. Latem w strefie przybrzeżnej w jego toni widoczne są wyraźne smugi sinic.
Jezioro Dołgie Wielkie
Jezioro Dołgie Wielkie (156 ha) położone w centralnej części Parku, otoczone borami sosnowymi, nie posiada żadnego dopływu wód powierzchniowych. Jedynie usytuowany na południowym brzegu okresowy dopływ łączący jezioro z „kanałem Długim” umożliwia częściową wymianę wody w zbiorniku. W części południowej płaskie, mineralne dno stwarza dogodne warunki do rozwoju szuwaru trzcinowego, oczeretowego i pałki wąskolistnej. Tutaj też, z pomostu, możemy obserwować roślinność o liściach pływających, m.in. grzybienie białe i grążele. Pomimo żyznego charakteru zbiornika (eutroficznego) i małej przenikalności światła w wodzie, można w jeziorze stwierdzić obecność brzeżycy jednokwiatowej – gatunku, który charakterystyczny jest dla zbiorników o znacznej przezroczystości.
Ichtiofauna jeziora reprezentowana jest przez płocie, leszcze, szczupaki, słonecznice, jazgarze, węgorze. Na północnym brzegu znajduje się noc legowisko kormoranów a na wschód od pomostu widać imponujących rozmiarów żeremie bobrów. Jezioro objęte jest ochroną ścisłą
Jezioro Gardno
Oprócz dosyć dużej powierzchni wyróżnia się niewielką głębokością. Okresowy napływ wód morskich, wpychanych w koryto Łupawy najczęściej w okresach jesienno-zimowych sztormów (tzw. cofka) prowadzi do zmiany warunków siedliskowych. Zasolenie wód w jeziorze wzrasta, stąd obecność w nim organizmów morskich. Z gatunków ryb, które zasługują na szczególną uwagę, należy wymienić kozę oraz piskorza. Ponadto w jeziorze można obserwować minoga rzecznego, który okres dorosłego zycia spędza w morzu a w celach rozrodu migruje do rzek. Zbiornik ze względu na swą rozległość i płytkość jest obszarem o wyjątkowym znaczeniu dla ptaków wodnych i błotnych. Ochronie ścisłej na jeziorze podlega Wyspa Kamienna o pow. 0,6 ha oraz północno-wschodnia część jeziora - „Gardnieńskie Lęgi” - o pow. 460 ha.
Jezioro Łebsko
Wschodnie brzegi zbiornika, położone najbliżej połączenia z morzem, porastają łąki z roślinnością słonolubną, czyli halofitową. Do najciekawszych gatunków roślin obserwowanych na tych łąkach zalicza się świbkę morską i mlecznika nadmorskiego. W Łebsku, obok ryb słodkowodnych, można spotkać gatunki typowo morskie, jak śledź lub stornia, a także dwuśrodowiskowe, np. troć wędrowną.
Kluki
Latarnia Morska w Czołpinie
Latarnię morską w Czołpinie zaprojektował niemiecki inżynier E. Kummer w 1872 r. Wieża zbudowana jest na okrągłej, kamiennej podstawie o średnicy 7 m. Zwężający się ku szczytowi walec ma wysokość 25,2 m. Do lat 30 XX w. źródłem światła był olej, który następnie zastąpiono energią elektryczną. Do dziś latarnia pełni funkcję orientacyjną a zasięg światła wynosi 22 Mm, tj. ok. 40 km.
Latarnia nie została zniszczona podczas II wojny światowej. Funkcjonowała od 15 stycznia 1875 r. do jej początku. Ponownie uruchomiono ją 7 grudnia 1945 r. a od 1994 r. została udostępniona do zwiedzania. Latarnia morska oraz tzw. „Osada Latarników” są wpisane do rejestru zabytków.
Osada Latarników
Całość wzniesiono z czerwonej cegły, zachodnia ściana domu została dodatkowo pokryta łupkiem mineralnym, odpornym na działanie silnych wiatrów. Obiekt odrestaurowano na potrzeby ekspozycji przyrodniczo-kulturowej SPN.
Rowokół
Temu punktowi, górującemu na okolicą, od dawna przypisywano szczególne, magiczne znaczenie. Już w czasach pogańskich na jego szczycie znajdowała się mała świątynia ku czci boga Swarożyca, przy której co noc rozpalano ognisko wskazujące rybakom drogę do pobliskiego portu. Na jej miejscu, w początkach średniowiecza, wybudowano kaplicę pod wezwaniem św. Mikołaja – patrona rybaków, marynarzy i piratów. Słynęła ona z cudownego obrazu i była ośrodkiem kultu maryjnego, podobnie jak niedalekie wzniesienia Góry Chełmskiej oraz Świętej Góry w Polanowie. Światła zapalane na szczycie wieży wznoszącej się nad kaplicą, tak jak ogniska za czasów pogańskich, pełniły rolę latarni morskiej.
W obrębie masywu Rowokołu poprowadzono atrakcyjną ścieżkę przyrodniczą, pozwalającą na zapoznanie się z bogactwem przyrodniczym oraz historyczno-kulturowym wzniesienia wraz z jego najbliższym otoczeniem.
Wielkie Bagno
Przyrost na grubość pokładów torfu wysokiego odbywa się bardzo wolno i wynosi zaledwie 1-3 mm na rok. Miąższość jego złóż w rejonie Wielkiego Bagna waha się w granicach 3-8 m. Skład roślin bałtyckich torfowisk wysokich, ze względu na specyficzną ekologię tego typu ekosystemów i ich geograficzne położenie, jest bardzo charakterystyczny. Najważniejszą rolę odgrywają w nich nisko rosnące liczne gatunki mchów torfowców, które stanowią zasadniczą część masy torfu. Ponad nimi wykształca się skąpa w gatunki (skrajnie niekorzystne warunki do życia) warstwa zielnych roślin kwiatowych i krzewinek. Można tu spotkać m. in. żurawinę błotną, modrzewnicę zwyczajną, wrzosiec bagienny, wełniankę pochwowatą a także rosiczki – rośliny „owadożerne”, które uzupełniają niedobory azotu w siedlisku łowiąc i „trawiąc” drobne owady.
Wydma Czołpińska
Wydma Łącka
Wyrzutnia Rakiet - ekspozycja militarna
Wyrzutnia wchodziła w skład niemieckiego doświadczalnego ośrodka rakietowego funkcjonującego na Mierzei Łebskiej w latach 1941-1945. W ośrodku prowadzono próby z rakietowymi pociskami przeciwlotniczymi typu Feuerlilie i Rheintochter oraz z rakietą balistyczną Rheinbote. Po wojnie, w latach 1967-1974, istniała w tym miejscu Stacja Sondażu Rakietowego Atmosfery. Pracowano w niej nad prototypami polskich rakiet meteorologicznych Meteor, które służyły do badania górnych warstw atmosfery. Obecnie na terenie wyrzutni znajduje się muzeum z bogatą ekspozycją dotyczącą realizowanych tutaj programów rakietowych.
Głównym punktem tej części dawnego ośrodka doświadczalnego jest stanowisko startowe rakiet Rheintochter - betonowy lej o średnicy górnej 8m, w którym obecnie umieszczony jest model rakiety. Kilkadziesiąt metrów na wschód od wyrzutni stoi powojenna hala montażowa z ekspozycją poświęconą polskiemu programowi rakietowemu Meteor (tablice informacyjne, modele rakiet). Z oryginalnych obiektów niemieckiego ośrodka doświadczalnego zachował się budynek stanowiska obserwacyjnego oraz inny, mniejszy budynek o nieustalonym przeznaczeniu, w którym urządzono wystawę fotografii. Przed wejściem do muzeum stoją dwie betonowe podstawy urządzeń radiolokacyjnych. Na placu przed bramą widoczny jest zarys fundamentów hali montażowej. Fundamenty drugiej, większej hali znajdują się w lesie, na zachód od placu.
Podmiot zewnętrzny prowadzący obsługę ruchu turystycznego na terenie obiektu: Spółka Cywilna STAMIR z siedzibą w Łebie; tel. 500 081 960, 59 8661 912,
https://www.lebskiserwisturystyczny.pl/oferujemy/zwiedzanie-muzeum-wyrzutni-rakiet/
„Zatopiony Las”, czyli kopalne pnie
Świadkami historii przemian szaty roślinnej są także okresowo wymywane przez fale pnie potężnych drzew, dobrze zakonserwowane słoną wodą Bałtyku. Pnie i gleby kopalne można zaobserwować na całym polskim wybrzeżu. Bałtyk odsłania takie pozostałości w różnych miejscach, ostatnio coraz częściej, z uwagi na podnoszenie poziomu wód i ciągłe ruchy skorupy ziemskiej.
Reliktowy, ponad 200-letni las bukowy i dębowo-bukowy można współcześnie podziwiać w Słowińskim Parku Narodowym na przykład na ścieżce przyrodniczej „Klucki Las”, która prowadzi przez obszar ochrony ścisłej „Klukowe Buki” a prawie 200-letnie sosny na ścieżce „Światło Latarni” w Czołpinie.