Flora Parku aktualnie obejmuje: 909 gatunków roślin naczyniowych oraz 164 gatunki mchów. Odnaleziono w nim również ok. 300 gatunków glonów, 424 gatunki grzybów wielkoowocnikowych, a także 225 gatunków porostów. Morski klimat tej części Polski, ze stosunkowo chłodnym latem i łagodną zimą, stwarza dogodne warunki do życia roślinom o zachodnim (atlantyckicm) typie zasięgu. Należą do nich m.in.: rośliny wodne - brzeżyca jednokwiatowa Litorella uniflora i wywłócznik skrętolistny Myriophyllum alternifolium, rośliny torfowiskowe - rosiczka pośrednia Drosera intermedia, wrzosiec bagienny Erica tetralix, rośliny wydmowe - turzyca piaskowa Carex arenaria, chroszcz nagołodygowy Teesdalea nudicaulis, a z roślin zaroślowych i leśnych - woskownica europejska Myrica gale i wiciokrzew pomorski Lonicera periclymenum. Wyróżniającą się grupę stanowią również gatunki o północno-wschodnim (borealnym) typie zasięgu występowania takie jak: malina moroszka Rubus chamaemorus, bażyna czarna Empetrum nigrum, zimoziół północny Linnea borealis. Rośliny te przybyły na Pomorze pod koniec ostatniego zlodowacenia i stanowiły składnik tundry, dlatego dziś uważane są za relikty glacjalne. Nielicznie natomiast reprezentowane są gatunki ciepłolubne, o południowym typie zasięgu. Ich przedstawicielem jest np. goździk piaskowy Dianthus arenarius.
Długa, 32 kilometrowa, Mierzeja Łebska jest miejscem występowania charakterystycznych nadmorskich zbiorowisk roślinnych. Na tym, stosunkowo wąskim, skrawku piaszczystego lądu zachował się, czytelnie, pasowy (strefowy) układ roślinności związanej z wydmowym brzegiem morskim. Układ ten zaczyna się na lądowym zapleczu plaży, poza zasięgiem fal sztormowych, gdzie wykształca się efemeryczna, wąska strefa pionierskich zbiorowisk wydmowych z udziałem roślin słonolubnych – rukwieli nadmorskiej Cakile maritima i honkenii piaskowej Honckenya peploides. Poza nią, już w obrębie młodych wałów tzw. wydm przednich, rozwija się strefa roślinnych zbiorowisk wydm białych. Ich płaty przybierają postać łanów wysokich traw: zdecydowanie dominującej - piaskownicy zwyczajnej Ammophila arenaria i towarzyszącej jej, tu i ówdzie - wydmuchrzycy piaskowej Elymus arenarius. Zbiorowiska roślinne wydm białych są optymalnym siedliskiem dwóch, rzadkich w skali kraju, chronionych gatunków: mikołajka nadmorskiego Eryngium maritimum oraz lnicy wonnej Linaria loeselii. Dalej, w głębi lądu, wykształca się strefa wydm szarych przybierająca postać niskich muraw szczotlichowych (od drobno kępiastej trawy – szczotlichy siwej Corynephorus canescens), zwykle z licznym udziałem innych gatunków roślin kwiatowych oraz z dobrze wykształconą, przyziemną warstwą mszysto-porostową. Wreszcie, jeszcze dalej od morza, występuje strefa zalesiona, w której dominują różne postaci nadmorskich borów sosnowych. W głębi mierzei, zarówno w strefie borów, jak i w obrębie tzw. wydm ruchomych, w zagłębieniach międzywydmowych (nieckach deflacyjnych) rozwija się szereg unikatowych zbiorowisk roślin higrofilnych. To w tego typu fitocenozach środowisko życia znalazły tak interesujące gatunki jak: rosiczka długolistna Drosera anglica, rosiczka pośrednia Drosera intermedia i widliczka torfowa Lycopodiella inundata oraz wrzosiec bagienny Erica tetralix, a także woskownica europejska Myrica gale.
Długa, 32 kilometrowa, Mierzeja Łebska jest miejscem występowania charakterystycznych nadmorskich zbiorowisk roślinnych. Na tym, stosunkowo wąskim, skrawku piaszczystego lądu zachował się, czytelnie, pasowy (strefowy) układ roślinności związanej z wydmowym brzegiem morskim. Układ ten zaczyna się na lądowym zapleczu plaży, poza zasięgiem fal sztormowych, gdzie wykształca się efemeryczna, wąska strefa pionierskich zbiorowisk wydmowych z udziałem roślin słonolubnych – rukwieli nadmorskiej Cakile maritima i honkenii piaskowej Honckenya peploides. Poza nią, już w obrębie młodych wałów tzw. wydm przednich, rozwija się strefa roślinnych zbiorowisk wydm białych. Ich płaty przybierają postać łanów wysokich traw: zdecydowanie dominującej - piaskownicy zwyczajnej Ammophila arenaria i towarzyszącej jej, tu i ówdzie - wydmuchrzycy piaskowej Elymus arenarius. Zbiorowiska roślinne wydm białych są optymalnym siedliskiem dwóch, rzadkich w skali kraju, chronionych gatunków: mikołajka nadmorskiego Eryngium maritimum oraz lnicy wonnej Linaria loeselii. Dalej, w głębi lądu, wykształca się strefa wydm szarych przybierająca postać niskich muraw szczotlichowych (od drobno kępiastej trawy – szczotlichy siwej Corynephorus canescens), zwykle z licznym udziałem innych gatunków roślin kwiatowych oraz z dobrze wykształconą, przyziemną warstwą mszysto-porostową. Wreszcie, jeszcze dalej od morza, występuje strefa zalesiona, w której dominują różne postaci nadmorskich borów sosnowych. W głębi mierzei, zarówno w strefie borów, jak i w obrębie tzw. wydm ruchomych, w zagłębieniach międzywydmowych (nieckach deflacyjnych) rozwija się szereg unikatowych zbiorowisk roślin higrofilnych. To w tego typu fitocenozach środowisko życia znalazły tak interesujące gatunki jak: rosiczka długolistna Drosera anglica, rosiczka pośrednia Drosera intermedia i widliczka torfowa Lycopodiella inundata oraz wrzosiec bagienny Erica tetralix, a także woskownica europejska Myrica gale.
Wybrane gatunki roślinne
Mierzeja oddziela od morza Nizinę Gardnieńsko–Łebską ukształtowaną podczas ostatniego zlodowacenia. W jej krajobrazie dominują dwa największe jeziora Parku: Gardno i Łebsko. Otwarta powierzchnia tych eutroficznych jezior to miejsce występowania hydrofitów o dużych, pływających liściach - grzybieni białych Nymphaea alba i grążela żółtego Nuphar lutea. W toni wodnej rozwijają się zbiorowiska budowane przez wywłóczniki i rdestnice, głównie - rdestnicę przeszytą Potamogeton perfoliatus. Na jeziornych płyciznach występują, dość licznie, różnej wielkości skupiska oczeretu jeziornego Scirpus lacustris, a wzdłuż brzegów - szeroki pas tworzy szuwar trzciny pospolitej Phragmites australis. Wysoki poziom wody gruntowej, na przyjeziornych siedliskach lądowych i polderach, stwarza dobre warunki do utrzymywania się szuwarowych postaci torfowisk niskich. Wyróżniono 16 tego typu zbiorowisk, z których do najbardziej rozpowszechnionych należą szuwary: turzycy zaostrzonej Carex gracilis, turzycy dwustronnej Carex disticha i mozgi trzcinowatej Phalaris arundinacea. Zabagnione obniżenia Niziny, rozmieszczone w kompleksach roślinności torfowiskowo-łąkowej, gdzie gromadzą się wody o niskiej żyzności pochodzące głównie z opadów (siedliska zbliżone do oligotroficznych) zajmują zbiorowiska torfowisk przejściowych. Należą tu dość liczne fitocenozy kwaśnych młak niskoturzycowych, niekiedy o bogatym składzie gatunkowym, a także mszary torfowcowe z wełnianką wąskolistną Eriophorum angustifolium i turzycą dzióbkowatą Carex rostrata. Mniej (okresowo) wilgotne i średnio wilgotne (świeże) siedliska w tych kompleksach zajęte są przez roślinność łąkową. Najpospolitszymi zbiorowiskami łąkowymi na Nizinie oraz w dolinach rzek Łeby i Łupawy są łąki z panującym sitem rozpierzchłym Juncus effusus oraz łąki z dominacją śmiałka darniowego Deschampsia caespitosa. Liczne, ale o niewielkich powierzchniach, są również płaty ziołorośli łąkowych z wiązówką błotną Filipendula ulmaria, krwawnicą pospolitą Lythrum salicaria i tojeścią pospolitą Lysimachia vulgaris. Natomiast rzadkie są płaty żyznych łąk trzęślicowych oraz tzw. „łąk storczykowych”. Enklawy rajgrasowych łąk świeżych, a także śródlądowe wrzosowiska oraz murawy napiaskowe z zawciągiem pospolitym Armeria elongata i goździkiem kropkowanym Dianthus deltoides, nie są również częste, a znaleźć je można w sąsiedztwie jeziora Gardno. Rozwijają się na mineralnych, ukształtowanych w sposób naturalny, starych wałach brzegowych tego jeziora. Tworzą one wyraźne „grzędy” wyniesione ponad poziom otaczających je wilgotnych łąk i torfowisk niskich. Łąkowy charakter posiadają także interesujące, bo rzadkie w Polsce, zbiorowiska roślin słonolubnych. Fitocenozy tego rodzaju wykształciły się w pobliżu północno zachodniego brzegu jeziora Gardno oraz przy południowo wschodnich brzegach jeziora Łebsko. Lokalizacja ta ma zapewne związek z bliskim sąsiedztwem wód morskich, które podczas sztormów wlewane są w baseny obu tych jezior. Siedliska skąpożywne i kwaśne (pH<5), uzależnione wyłącznie od opadów atmosferycznych, zajmują zbiorowiska roślinne torfowisk wysokich. Duże powierzchnie takich torfowisk znajdują się na południe od jeziora Łebsko w obrębach ochronnych Kluki i Żarnowska. Te wysoce wyspecjalizowane zbiorowiska przybierają postać, bardzo rzadkich w Polsce, formacji krzewinkowych z wrzoścem bagiennym oraz borów bagiennych - tu wykształconych w regionalnej odmianie z krzewami woskownicy europejskiej w warstwie podszytu.
Na fitocenozy leśne Parku składają się naturalne zbiorowiska leśne o charakterze: brzezin, olsów, łęgów, grądów, buczyn, lasów brzozowo-dębowych oraz nadmorskich i śródlądowych borów sosnowych. Znaczne obszary Mierzei pokrywają współcześnie, specyficzne dla wybrzeża morskiego, bory sosnowe zwane bażynowymi (od występującej w runie krzewinki – bażyny czarnej). Bory te, choć pochodzące w znacznej części z nasadzeń, uznawane są za zbiorowiska naturalne bądź do naturalnych zbliżone. W skład powierzchni leśnych Parku, poza Mierzeją, wchodzą także drzewostany sztucznie wprowadzone na siedliskach porolnych, a na Mierzei - nasadzone enklawy kosodrzewiny Pinus mugo oraz skupiska sosny czarnej Pinus nigra. Grupę lasów liściastych, związanych z trwale zabagnionym, torfowym siedliskiem, tworzą dwie postaci olsów - torfowcowy i porzeczkowy, w drzewostanach których dominuje olsza czarna Alnus glutinosa oraz brzezina bagienna z udziałem brzozy omszonej Betula pubescens i sosny pospolitej Pinus sylvestris. Najżyźniejsze, wilgotne siedliska leśne zajmują enklawy łęgów olszowo-jesionowych i dębowo-wiązowych. Wilgotne, ale równocześnie acydofilne podłoże wyróżnia fitocenozy lasu brzozowo-dębowego – o swoistym, ograniczonym jedynie do stref przymorskich, zasięgu występowania. Mezofilne lasy dębowo-grabowe (grądy) są w Parku rzadkie i wykształcone tylko fragmentarycznie. Piaszczyste i słabo gliniaste siedliska skąpożywne na Nizinie Gardnieńsko-Łebskiej oraz w masywie Rowokołu zajmują współcześnie, przede wszystkim, płaty świeżych postaci borów sosnowych wymieszane z enklawami kwaśnych dąbrów i kwaśnych buczyn pomorskich. Na zakończenie tego krótkiego przeglądu zbiorowisk roślinnych Słowińskiego Parku Narodowego trzeba jeszcze wspomnieć o formacjach roślinności krzewiastej. Składają się na nie, przede wszystkim, pospolite zbiorowiska zarośli wierzbowych – głównie łozowiska z dominującą wierzbą szarą Salix cinerea, które rozwijają się w obrębie kompleksów roślinności nisko-torfowiskowo-łąkowej. Można w Parku znaleźć także, związane niemal wyłącznie ze strefą wybrzeża morskiego, interesujące zbiorowiska zarośli z udziałem wierzby uszatej Salix aurita i woskownicy europejskiej. Ich płaty wykształcają się w starych, stale wilgotnych zagłębieniach deflacyjnych na Mierzei Łebskiej, a także na obrzeżach torfowisk przejściowych głównie w obrębie tzw. Ciemińskich Błot – na południowy wschód od wsi Kluki.
Na fitocenozy leśne Parku składają się naturalne zbiorowiska leśne o charakterze: brzezin, olsów, łęgów, grądów, buczyn, lasów brzozowo-dębowych oraz nadmorskich i śródlądowych borów sosnowych. Znaczne obszary Mierzei pokrywają współcześnie, specyficzne dla wybrzeża morskiego, bory sosnowe zwane bażynowymi (od występującej w runie krzewinki – bażyny czarnej). Bory te, choć pochodzące w znacznej części z nasadzeń, uznawane są za zbiorowiska naturalne bądź do naturalnych zbliżone. W skład powierzchni leśnych Parku, poza Mierzeją, wchodzą także drzewostany sztucznie wprowadzone na siedliskach porolnych, a na Mierzei - nasadzone enklawy kosodrzewiny Pinus mugo oraz skupiska sosny czarnej Pinus nigra. Grupę lasów liściastych, związanych z trwale zabagnionym, torfowym siedliskiem, tworzą dwie postaci olsów - torfowcowy i porzeczkowy, w drzewostanach których dominuje olsza czarna Alnus glutinosa oraz brzezina bagienna z udziałem brzozy omszonej Betula pubescens i sosny pospolitej Pinus sylvestris. Najżyźniejsze, wilgotne siedliska leśne zajmują enklawy łęgów olszowo-jesionowych i dębowo-wiązowych. Wilgotne, ale równocześnie acydofilne podłoże wyróżnia fitocenozy lasu brzozowo-dębowego – o swoistym, ograniczonym jedynie do stref przymorskich, zasięgu występowania. Mezofilne lasy dębowo-grabowe (grądy) są w Parku rzadkie i wykształcone tylko fragmentarycznie. Piaszczyste i słabo gliniaste siedliska skąpożywne na Nizinie Gardnieńsko-Łebskiej oraz w masywie Rowokołu zajmują współcześnie, przede wszystkim, płaty świeżych postaci borów sosnowych wymieszane z enklawami kwaśnych dąbrów i kwaśnych buczyn pomorskich. Na zakończenie tego krótkiego przeglądu zbiorowisk roślinnych Słowińskiego Parku Narodowego trzeba jeszcze wspomnieć o formacjach roślinności krzewiastej. Składają się na nie, przede wszystkim, pospolite zbiorowiska zarośli wierzbowych – głównie łozowiska z dominującą wierzbą szarą Salix cinerea, które rozwijają się w obrębie kompleksów roślinności nisko-torfowiskowo-łąkowej. Można w Parku znaleźć także, związane niemal wyłącznie ze strefą wybrzeża morskiego, interesujące zbiorowiska zarośli z udziałem wierzby uszatej Salix aurita i woskownicy europejskiej. Ich płaty wykształcają się w starych, stale wilgotnych zagłębieniach deflacyjnych na Mierzei Łebskiej, a także na obrzeżach torfowisk przejściowych głównie w obrębie tzw. Ciemińskich Błot – na południowy wschód od wsi Kluki.