Przyroda nieożywiona
Wybrzeże w granicach Parku, między Rowami a Łebą, jest jednym z niewielu fragmentów polskiego wybrzeża, gdzie do niedawna przeważała akumulacja nad abrazją. Piasek wyrzucany przez fale na brzeg osadza się na plaży. Dalsze przemieszczanie się materiału na Mierzeję Łebską odbywa się dzięki działalności wiatru i ma przebieg skokowy. Na przemian zachodzi wywiewanie (deflacja), transport, osadzanie (akumulacja), wywiewanie. Działalność wiatru przy współudziale roślinności powodowała od około 3000 lat na morskich piaskach barierowych powstawanie licznych generacji wydm barchanopodobnych, przekształcanych następnie w wydmy łukowe oraz liczne ostańce i formy deflacyjne. Na terenie Parku występują wydmy pochodzące z różnych okresów, różniące się wyglądem i genezą. Współcześnie wędrujące wydmy to najmłodsze formy na Mierzei Łebskiej. O tym że były starsze świadczą fragmenty starych wydm pokrytych glebą, odsłaniane w obniżeniach międzywydmowych. Znaleziska archeologiczne z tych gleb pozwoliły określić początek współczesnej fazy wydmotwórczej na I połowę XVI wieku. Przyczyną zniszczenia szaty roślinnej i uruchomienia piasków była działalność człowieka. Świadczą o tym węgielki drzewne z pożaru lasu w poziomie glebowym.
Tempo przemieszczania się wydm nie jest jednolite na całej Mierzei Łebskiej. Zachodnią i wschodnią jej część zajmują zespoły wydm parabolicznych, charakteryzujące się niewielką ruchliwością do 3m/rok. Większość z nich została zalesiona.
Środkową część mierzei (między jeziorem Łebsko a morzem, o długości około 5 km i szerokości 1 km) zajmują barchany i wydmy barchanopodobne wędrujące z prędkością 2 - 10 m/rok, jest to pole współcześnie wędrujących wydm. Dominują na tym obszarze wiatry zachodnie i północno-zachodnie powodując transport piasku i przesuwanie wydm w kierunku wschodnim i południowo - wschodnim, skutkiem tego jest wkraczanie niektórych wydm do jeziora Łebsko.
Środkową część mierzei (między jeziorem Łebsko a morzem, o długości około 5 km i szerokości 1 km) zajmują barchany i wydmy barchanopodobne wędrujące z prędkością 2 - 10 m/rok, jest to pole współcześnie wędrujących wydm. Dominują na tym obszarze wiatry zachodnie i północno-zachodnie powodując transport piasku i przesuwanie wydm w kierunku wschodnim i południowo - wschodnim, skutkiem tego jest wkraczanie niektórych wydm do jeziora Łebsko.
Ruch piasku rozpoczyna się przy wietrze wiejącym z prędkością 5m/s. Piasek jest toczony po łagodniejszym zboczu dowietrznym, a gdy dotrze do szczytu wydmy zsypuje się po stromym zboczu zawietrznym w dół. Tak pracowicie wiatr przemieszcza cały materiał zawarty w wydmie z zachodu na wschód, czyli zgodnie z kierunkiem dominujących wiatrów. Dla ruchu wydm i zmiany ich ukształtowania większe znaczenie mają nawet bardzo krótkotrwałe wiatry sztormowe o prędkościach powyżej 10 m/sek., niż długotrwałe wiatry o mniejszych prędkościach. Największą intensywność procesów eolicznych obserwuje się w okresie jesienno - zimowym. Badania wykazały, że decyduje o tym nie tylko siła wiatru i wilgotność podłoża, lecz także temperatura powietrza. Niskie temperatury zwiększają intensywność procesów.